Jan Van Looveren leeft drie dagen op straat

In Scherpenheuvel ontmoet Jan Piet, een kunstenaar met een woelig levensverhaal. Hij vraagt Jan om samen naar Nice te reizen om te ondervinden hoe het is om op straat te leven, zoals Piet negen jaar heeft gedaan. Een emotionele ervaring, voor Jan én Piet. Daarnaast krijgt Jan deze week de vraag om een dagje brandweerman te zijn en mee te helpen in een creche.

 

Ja Jan is een programma van VRT Televisie voor Eén.

Ja Jan: op maandag 2 februari om 20.35 uur op Eén.

 

 

Op straat leven, dat is de hel. Je kan je dat niet voorstellen. (…) Weet je wat, we gaan een keer samen, twee, drie dagen, zonder geld hé. (…) Om te tonen aan de mensen wat het is.

Een liedje op de radio brengt Jan in Scherpenheuvel. Hij gaat er op ontdekking, en stuit op een man die op straat zit te beeldhouwen. Dat doet Piet Vandenhende blijkbaar vaak, om mensen naar zijn tentoonstelling te lokken. De schilderwerken blijken gebaseerd te zijn op Piet zijn verleden. Hij vertelt Jan over zijn turbulente geschiedenis en de harde jaren in Nice waar hij negen jaar op straat leefde. Piet vraagt Jan om mee naar Nice te reizen, zodat hij zelf kan voelen hoe het is om dakloze te zijn. Piet en Jan geven al hun bezittingen af en trekken oude kleren aan. Zonder geld, bestaan de dagen in Nice vooral uit bedelen. Piet is het bedelen nog niet verleerd, en deelt zijn kennis met Jan.  De nachten brengen ze door in een riool aan het strand waar Piet ook vaak sliep.

Bedelen dat is gewoon verschrikkelijk. Je bent voor de mensen niets meer. Niemand meer. En daar had ik het heel moeilijk mee. Dat Piet dat negen jaar heeft volgehouden, dat is onwaarschijnlijk. Bedelaars zijn mensen die proberen te overleven, op straat. En daar moet je verdorie een harde voor zijn, om dat te kunnen.

 

Als ik mijn kinderen vroeger naar de crèche deed, dacht ik altijd: no way dat ik dat beroep doe.

Jan zegt ook ja tegen bloedgeven. Daar ontmoet hij Brigitte Celen, die elke twee weken bloedplaatjes doneert. Ze werkt als onthaalmoeder en vraagt Jan om een dag te komen helpen. Hij zegt ja omdat hij moet, maar met weinig goesting. Het wordt een drukke dag met veel spelen, eten geven en vooral heel veel pampers vervangen.

 

Die kameraadschap. Die gaan letterlijk voor elkaar door het vuur. Geen vragen stellen, gewoon gaan. Dat is straf. Was ik geen acteur geweest, ik was misschien brandweerman geworden

In Aalst loopt Jan twee brandweermannen tegen het lijf. Adjudant Tom Lorie vraagt hem of hij wil meedoen met hen. Na een natte doop spreken ze af dat Jan een hele dag meeloopt. Dat gaat van de ochtendvergadering over verschillende oefeningen doen, eten maken én mee een aantal interventies doen.